MANem jeździłem krótko. MAN z silnikiem D20, TGA XXL, 440 Euro 5, manual, końcówka produkcji - 2007/2008. Za lekko ponad 80 tyś. km, (a auto miało już nakręcone ponad 850 tyś. km) nie zauważyłem większych problemów z nim. Oleju nie brał, stosunkowo (jak na 10,5 l pojemności) mocny. Jakieś drobne awarie elektroniki (głównie przetarte wiązki). Po remoncie góry silnika i wymianie sprzęgła (w manualu) przy przebiegu 690 tyś. km - wg wcześniejszego właściciela. Oprócz tego można przy tym przebiegu zaobserwować ogniska korozji na ramie. Nie wiem czy w ogóle było robione zawieszenie kabiny, ale w tym konkretnym egzemplarzu zaczynało dawać już o sobie znać. Do rzeczy może nie tyle co awaryjnych, co irytujących trzeba zaliczyć opadające drzwi.
DAF - to już dłuższa historia. Pierwsze "stopiątki" to jak pokazuje historia - olejarze. Osobiście jeździłem DAFem 105.410 ze stycznia 2007r. i bez jakichś problemów z olejem. Od wymiany do wymiany (interwał 50 tyś. km) dolewałem 5-7 litrów 10W40 Texaco ACEA E6 - takim był zalewany przez circa 250 tyś. km.
Auto na stan dostałem w lutym 2012, z przebiegiem 450 tyś. km. Wcześniej jeździł pod "Biedronką". Zszedłem z niego przy przebiegu coś 700 tyś. km. Za ten okres użytkowania zrobione było: tarcze+klocki przód, wymiana czujnika NOx (dwukrotnie). Wkład sprzęgu siodła (Jost). Trzeba jeszcze wspomnieć o tym, że przy przebiegu 680 tyś. km w tym konkretnym egzemplarzu zaczynała dawać znać o sobie pompa niskiego ciśnienia (paliwowa). UPEC w przyszłości też wymagał interwencji.
[EDIT]
Zapomniałem dodać, że oprócz tarcz/klocków na przodzie, do roboty poszły tarcze i klocki na tyle, przy przebiegu coś 650 tyś. km oraz regenerowana była przekładnia kierownicza.
Auto bardzo, ale to bardzo wdzięczne przy umiejętnej eksploatacji i terminowej obsłudze. Z tego, co później rozmawiałem z właścicielem, po regulacji (nieudanej zresztą) luzów zaworowych poleciała "góra" silnika i skończyło się remontem głowicy. Jakiś miesiąc temu widziałem go w Rzeszowie, jeździ w dalszym ciągu. Standardowo z tym roczniku można narzekać na korozję, dość problematyczne zawieszenie kabiny (i tak poprawione w stosunku do XF95), "tępa" skrzynia 8-stopniowa ZF - ciężko pracuje przy zimnym oleju. To samo tyczy się MANów z ZF-ką, jak i DAFów z późniejszego okresu czasu ("poliftowe" wersja ATe) ze skrzynią 6-stopniową. Niemalże mianem standardu można określić awarie czujników NOx, a wymiana jest dość kosztowna (swego czasu kosztowała ta "impreza" 1600 zł na serwisie). Do tego dochodzą usterki elektryki (przecierające się wiązki elektryczne), i konieczność pilnowania pasków i napinaczy. Niby nic, ale warto przestrzegać zaleceń DAFa i wymieniać co 500 tyś. km.
Następnym DAFem XF104.460 ATe jeździłem krótko, bo pół roku. Skrzynia "szóstka", silnik Euro 5, 460. Nie miałem z nim żadnych problemów. Hamulec silnikowy, bardzo wydajny MX - sprawdził się nie raz w górskich regionach.
Mając do wyboru DAFa SSC w wersji 105.460 ATe i MANa TGA XXL z końcówki produkcji wybrałbym zdecydowanie DAFa. Jak dla mnie pojemność 12,8 litra, na UPEC-u robi bardzo dobrą robotę, i przede wszystkim jest oszczędny. MAN ze swoim D20 440 i 10,5 litra na Common Rail-u pozostawia jednak sporo do życzenia. Niemniej jednak oba auta zasługują na uwagę, a to ze względu na prostotę konstrukcji, która nie nastręcza wielu kłopotów podczas obsług serwisowych.
|
Zobaczymy.
